Winst & verlies
Door: Marion
Blijf op de hoogte en volg Marion
05 April 2015 | Bangladesh, Dhaka
Ik heb mijn naam terug! Sinds ik eind maart met mijn werk bij VSO stopte, heet ik weer Marion en niet meer Maria zoals mijn collega's mij noemden (omdat die naam nu eenmaal in mijn paspoort staat en dus ook op al die formulieren die ik voor VSO invulde).
Mijn lief heb ik ook weer terug; nu al ruim een week trekken wij weer samen op. Hij begint zich hier zelfs al thuis te voelen.
Maar ik ben ook nogal wat kwijtgeraakt. Mijn prachtige VSO-collega's, in de eerste plaats. Niet echt kwijt natuurlijk, maar ik zie ze niet meer dagelijks. Ik zal hen missen - en het leven dat hoorde bij het werken bij VSOB. De warmte, de waardering, de uitwisseling van kennis, nieuwe kansen, vrijheid. De bruisende stad. Het waanzinnige verkeer. De tingelende riksja's door mijn straat.
Wat ik niet zal missen: het vroege opstaan, het gebrek aan vrije tijd, de flat die nooit mijn thuis werd, de luchtverontreiniging. Maar hé, die puntjes ben ik al bijna vergeten sinds ik begonnen ben aan mijn rondreis door het land. Eindelijk kom ik buiten Dhaka, ik zie eindeloos veel groen en ruik frisse lucht, terwijl ik toch nog steeds de riksja's hoor bellen en de muezzin hoor roepen. En al die glimlachen om mij heen, zo mogelijk nog stralender dan in Dhaka.
We hebben al zoveel beleefd en gezien, Alex en ik, in de afgelopen vijf, zes dagen. Collega-volunteers in actie gezien op hun werkplek in het veld. Antiquiteiten bezichtigd. Dorpen bezocht en met talloze mensen gesproken. Te veel om te beschrijven (ik heb geen laptop meer).
En nu is het alweer zondag, Pasen. Bangladesh likt zijn wonden nadat gisteren een serie zware stormen over het land is getrokken. In de middag maakten wij een wandeling langs de Ganges en onze gids zou ons meenemen op een boottocht. Het was zwaarbewolkt en onwaarschijnlijk warm, drukkend warm. Op zeker moment leek er onweer te dreigen.
Merci, geen boottocht voor ons. De lucht wordt paars en groen, verkopers bergen hun spullen op. Wij moesten ook maar eens teruggaan, de bliksem schicht door de schemer. De bui komt snel dichterbij, het begint te waaien. Even vind ik dat nog lekker verkoelend, maar dan steekt een heuse zandstorm op. Het wordt vrijwel donker en door het waas kun je vrijwel geen hand meer voor ogen zien. De eerste regendruppels vallen. We stappen snel door, maar halen de auto niet, het regent nu te hard en om ons heen vliegen voorwerpen in het rond. Het is aardedonker geworden en dan valt het licht ook nog uit. We schuilen, samen met anderen, onder de golfplaten overhang van een winkeltje. Boomtakken komen omlaag, een krukje stuitert voorbij. De wind wrikt aan het afdak boven ons en verderop zien we een stuk golfplaat los komen. De man naast ons maakt zich uit de voeten. Wij moeten hier ook weg. We vluchten een tegenover gelegen zijstraat in. Aardedonker. Waar moeten we heen? Het bliksemt en regent, de wind giert om de hoeken en neemt alles mee wat los zit. Dan een huis waar licht brandt achter de toegangspoort. Onze gids rammelt aan de deur en roept. We worden binnengelaten door een zwijgende man. Het is tochtig in dit trappenhuis en er komt water onder de deur door, maar wij staan droog. We krijgen zelfs een plastic tuinstoel aangeboden.
Dan daalt een ernstig kijkende man in witte punjabi en kufi de trap af en noodt ons zijn flat in op de eerste verdieping. De kamer is in tweeën gedeeld met een soort mega-douchewand: rvs raamwerk met matte kunststof ramen en een schuifpaneel. Op de vloer lappen stof. Wij mogen plaatsnemen tussen de mannen in de ene ruimte, de vrouwen zitten aan de andere zijde van de wand. Er is een Moslimceremonie voor het zieleheil van de zwager van de heer des huizes die een maand geleden is overleden.
Een man die wordt voorgesteld als de geestelijk leider van de familie steekt van wal met zangerige Koranverzen, gevolgd door een rede. Middenin een zin gaat zijn mobieltje, en dat beantwoordt hij uitvoerig. Er klinken nog meer ringtones, daar kijkt niemand anders van. Steeds meer mensen druppelen binnen; door het slechte weer waren zij vertraagd. Vrijwel alle mannen zitten op de grond met gekruiste benen, wij zitten deftig op een kleine tweezitsbank. Het wordt steeds warmer. Zand kriebelt in mijn nek en knarst tussen mijn tanden.
Na een halfuur neemt een andere man het over. Ook hij zingt en spreekt, steeds gepassioneerder. Er komt een snik in zijn stem. Het lijkt wel of iedereen in trance raakt, gezichten in vervoering, diverse mannen snikken. En dan ineens is het afgelopen. Iedereen staat op, uit grote plastic zakken worden pakketjes met zoetigheid uitgedeeld, en de een na de ander verlaat de ruimte. Wij nemen afscheid en er moeten visitekaartjes worden uitgewisseld. De gastheer zegt dat hij het een eer vond ons erbij te hebben. Terwijl wij het juist zo bijzonder vonden om toeschouwer te mogen zijn bij zo'n intieme aangelegenheid. We zijn diep onder de indruk.
Buiten is het zo goed als droog en de temperatuur is heerlijk. In het donker moet je oppassen niet je nek te breken over alle troep die de storm heeft achtergelaten. De neringdoenden scharrelen hun weggewaaide waren bij elkaar, groenten en fruit worden opnieuw in kunstige torentjes gestapeld.
De volgende ochtend om 9 uur zijn de omgewaaide elektriciteitspalen al weggehaald, de boomtakken bijeen gebonden, en de troep ligt in stapels geveegd in de goot.
De krant meldt zes doden in Bogra (waar we gisteren waren) en drie in Rajshahi (daar zijn we nu). Later op de dag horen we dat er verspreid over het land zelfs 29 doden zijn gevallen door de stormen. Maar de overige 170 miljoen Bangladeshi hebben de draad alweer opgepakt. Ze moeten wel...
-
05 April 2015 - 20:23
Marieloes:
Lieve Marion en Alex, prachtig om weer te lezen. Mooie reis verder. XXX -
05 April 2015 - 20:33
Marlou En Bob :
Wow wat n verhaal , en ook eng zeg ppfffff ! Ben blij dat je t kunt vertellen -
05 April 2015 - 22:51
Ben Kiewik:
Hallo Marion - en van nu af: óók Alex,
Afscheid van de Vrijwilligers-status.......
Vrijwel elk afscheid gaat wel gepaard met 'n beetje weemoed.
Welkom in de nieuwe status: Vakantie-plichtige.
'n Enerverende belevenis zo'n stuk tropisch natuurgeweld .....
De NL-betiteling voor zo'n weerbericht: "Code Oranje" ?
Hoeveel tijd verblijven jullie nog in Aziatische oorden voordat
je wederkeert naar het land van mist en mest, de geur van spruitjes,
de smaak van boerenkool met worst en zoute haring ?
Voor jullie samen: veel plezier, geniet van jullie belevenissen en
ook van de curries !
Hou je Thai.
Groetjes,
Ben
-
05 April 2015 - 23:45
Geri:
Wat een indrukwekkend verhaal, zeg. Een onvergetelijke belevenis! -
06 April 2015 - 01:19
Roos:
Liefste Marionneke, geniet nu maar goed van je reisje met Alex. Dikke zoen, Roos -
06 April 2015 - 02:26
Hielkje:
Dag Marion en Alex, Wat een indrukwekkend en mooi geschreven verhaal. Nog heel veel mooie reiservaringen gewenst. Geniet van jullie vakantie. Hartelijke groeten, Hielïkje -
06 April 2015 - 09:01
Kalina Hoogendonk:
Zo, wat een heftig verhaal Marion! Dat moet eng zijn geweest, naarstig op zoek naar een schuilplaats als alles wat los zit om je oren vliegt. En wat geweldig dat er dan mensen zijn die zonder vragen of voorwaarden de deur voor je open doen en je welkom heten alsof je een van hun bent. Dat is Bangladesh.
Geniet van jullie reis verder, het klinkt super! -
06 April 2015 - 10:22
Jacqueline:
Je schrijft het zo alsof ik er ook een beetje bij jullie was. Doodeng, maar o zo leuk. Op naar het volgende avontuur. Liefs, Jx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
