Not just another day at the office
Door: Marion
Blijf op de hoogte en volg Marion
02 Maart 2015 | Bangladesh, Dhaka
Corporate Partnership Development Adviser. Dat is mijn functietitel inmiddels al een maand. Ik heb zelfs een bijbehorend visitekaartje. De helft van mijn placement-periode zit er alweer op, onvoorstelbaar. Hoogste tijd om iets over mijn werk te vertellen.
Hoe ziet een typische kantoordag eruit? Wel, die is er niet. Maar ik zal proberen een indruk te geven. Iedere dag wel zijn er bezoekers over de vloer: mensen van het hoofdkantoor in Engeland, iemand van het regionale kantoor in India (regio als in Zuid-Azie), vertegenwoordigers van een Japans goede-doelenfonds, de contactpersoon van een lokale corporate partner, gasten voor een NGO-forum, een volunteer op doorreis. Mijn collega’s schakelen snel, en een afspraak is zo gemaakt - weliswaar ook regelmatig weer afgezegd of verschoven, maar toch. Dat houd je alert.
Wat wel iedere werkdag hetzelfde is, is mijn wekker die afloopt om 6 uur. Vanwege de voortdurende politieke stakingen en blokkades word ik ‘s morgens afgehaald door de Country Director, die in dezelfde buurt Uttara woont. Om half 7 is het licht en om 7 uur rijdt zij voor in auto met chauffeur. Rond die tijd is het meestal nog redelijk rustig op de weg (en op kantoor), vandaar. Lekker gassen dus, daar weet deze chauffeur wel raad mee. Dan ineens: bovenop de rem. Kettingbotsing? Een plotselinge opeenhoping van auto's, kriskras door elkaar, over de volle breedte van de vier, vijf rijbanen. Gelukkig, geen botsing, een drempel! Nou ja, een asfaltrichel. Waarom? Waarschijnlijk om controles te vergemakkelijken. In ieder geval niet om voetgangers te laten oversteken. Maar die maken er wel en masse gebruik van, koopwaar hoog opgetast op hoofd, rug of handkar. Daar waar een hoge betonnen rand dient als middenberm, klauteren ze er gewoon overheen - met al hun spullen. Als lemmingen werpen ze zich voor het aanstormende verkeer, vastberaden, sommigen voor de zekerheid een hand afwerend opgestoken - als ze nog een hand vrij hebben. En zo gaat dat om de paar kilometer. Elke dag weer.
Na een kilometer of 20 over deze stadssnelweg draaien we een woonbuurt in, Mohakhali. Overal wordt gebouwd. Bij de nieuwbouwprojecten zitten de slechts in hun lungi (een soort wikkelrok) gehulde bouwvakkers gehurkt hun tanden te poetsen. Donkere lijven in donkere lappen, allemaal met dat fraai contrasterende smalle streepje wit in hun hand of mond. Fotostop graag.
Ik ben zo vroeg op kantoor, tegen half 8, dat de keuken nog op slot is, en ik niet bij het gezuiverde water kan. Laat staan dat er koffie of thee is. Zo hard kan het kantoorbestaan zijn.
Vervolgens is het een lange ruk tot aan de lunch. Om een uur of 10, half 11 voelt het of er al een hele ochtend opzit. Desondanks heb ik dan nog dik drie uur te gaan tot de lunch. Officieel start die om 1 uur maar in de praktijk pas tegen half 2. Tegen die tijd heb ik bijna een flauwte. De beloning mag er zijn: iedere dag een keur aan groenten, vaak een gefrituurd ding erbij zoals plakken aubergine in rijstbloem, altijd rauwkost, rijst natuurlijk, en fruit toe. Heerlijk! Reken maar dat ik helemaal los ga. Ik moet er wel voor betalen: 10 taka - wat iets meer is dan een dubbeltje. Hee.
VSO zit pas sinds half januari in een nieuw kantoor. Het ziet er fris en fleurig uit, aangekleed in de kleuren van de huisstijl. Van alle moderne gemakken voorzien, zoals airco, fotokopieerapparaat, planborden, een beamer. Niet dat het allemaal zo goed werkt als ik gewend ben. En de bureaus zijn ook niet zo riant, de bureaustoelen niet geheel ergonomisch verantwoord, en het is onpraktisch dat het kantoor over twee etages is verspreid met vier etages daartussen. Maar het is veel mooier dan ik ooit had verwacht.
Het kantoor moet een professionele indruk maken, want VSO wil meer met het bedrijfsleven gaan samenwerken. Tot heden werken ze vooral met de overheid, NGO’s (Niet-Gouvernementele Organisaties), de lokale bevolking. Ze ontvangen hun financiering vanuit overheden (veel vanuit de UK, waar het hoofdkantoor zit), en allerlei fondsen en organisaties waarmee zij samenwerken aan projecten, zoals de private sector. Bij die laatste categorie moeten we wezen want daar zit het geld, terwijl allerlei overheidssubsidies nu juist worden teruggedraaid. Bovendien is de visie van de directeur dat je partnerships met het bedrijfsleven nodig hebt om werkelijk duurzame sociale verandering te bewerkstelligen. Dus moet er (meer) aansluiting bij het bedrijfsleven worden gezocht, de corporates. Maar dat vergt een andere benadering door de staf, een nieuwe manier van werken, commercieler taalgebruik, professionelere middelen. En daar mag ik bij helpen. Corporate Partnership Development Adviser dus.
Meteen op dag 1 krijg ik te horen dat alle hens aan dek moet voor een belangrijk project. Er komen Engelse fondsen beschikbaar voor vernieuwing van de banksector in Bangladesh. Op dit moment zijn de banken uiterst conservatief en risicomijdend, met gevolg dat micro- en kleine ondernemers geen toegang tot kredieten hebben. (Aan microkrediet kleven grote bezwaren, heb ik tijdens dit proces geleerd.) Innovatieve samenwerkingsvoorstellen met een sociaal-duurzame inslag kunnen veel geld toegekend krijgen. En VSO heeft zo’n voorstel. Althans, dat moet allemaal nog op papier komen, berekend worden en vooral moeten er partners voor gevonden worden. De daaropvolgende weken werk ik daar vrijwel dagelijks aan, tezamen met de directeur, financiele mensen, de regionale fondsenwerver, en een externe consultant. Zo gaan we bij enkele bedrijven en banken langs om het plan te presenteren. Dat betekent de stad doorkruisen, in de file staan. Maar daardoor leer ik ook de plattegrond een beetje kennen. Het betekent brainstormen, schattingen maken, powerpoints vervaardigen.
Tussendoor doe ik gelukkig ook nog andere dingen. Op allerlei gebied geef ik communicatietips, maak handleidingen en templates. Deze mensen zijn gewend zichzelf te presenteren om fondsen te werven bij donoren. Simpel gezegd: hand ophouden. Nu moeten ze leren te denken vanuit de potentiele zakelijke partner. Zoals: waarom zou een bedrijf met hen in zee willen gaan, wat levert het dat bedrijf op - niet omgekeerd. En ze moeten zich realiseren dat men in een commerciele onderneming niet de tijd neemt om lijvige rapporten van een vragende partij door te worstelen; daar moet je met korte, krachtige A4tjes aankomen. Er wordt zowaar naar me geluisterd en ze lijken zelfs een klein beetje blij met me te zijn. Dat is - eerlijk waar - meer dan waarop ik had gerekend. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat mijn voorgangster, inmiddels een jaar geleden, soortgelijke exercities heeft gedaan. Dus of mijn wijze lessen zullen beklijven…?
Maar bovenal: in de beperking toont zich de meester. Als kleine NGO temidden van heel veel andere kan VSO zich naar mijn inzicht beter richten op een specifiek gebied of taak en zich daarmee onderscheiden van die grote rest. Op dat gebied moet ik nog het nodige zendingswerk verrichten, vooral bij de directeur. En ik heb nog maar minder dan een maand te gaan.
Zo zijn er nog allerlei andere, grotere en kleinere klussen waarbij ik ingeschakeld wordt. Straks kom ik zelfs met tekst en conterfeitsel op de achterflap van de VSOB-agenda 2015 (het nieuwe jaar start in april)!
Omdat ik mij noodgedwongen aan de werkdagen van de directeur moet houden, kan ik ‘s avonds vaak pas laat weer weg. En dan komen we geheid in de ene na de andere verkeersopstopping terecht. De terugweg vergt doorgaans drie kwartier tot een uur. Zodat ik al met al regelmatig 12 a 13 uur van huis ben en weinig avond overhoud - want ik moet vroeg naar bed om weer vroeg op te kunnen...
Kortom een behoorlijk dynamisch bestaan, met pittige werkdagen. Het lijkt potdorie Randstad wel, haha. Maar, chinta corona, het voelt niet als ‘just another day at the office’. De mensen, de omstandigheden, alles is zo totaal anders dan ik het in Nederland gewend ben, het blijft fascinerend!
Hoe ziet een typische kantoordag eruit? Wel, die is er niet. Maar ik zal proberen een indruk te geven. Iedere dag wel zijn er bezoekers over de vloer: mensen van het hoofdkantoor in Engeland, iemand van het regionale kantoor in India (regio als in Zuid-Azie), vertegenwoordigers van een Japans goede-doelenfonds, de contactpersoon van een lokale corporate partner, gasten voor een NGO-forum, een volunteer op doorreis. Mijn collega’s schakelen snel, en een afspraak is zo gemaakt - weliswaar ook regelmatig weer afgezegd of verschoven, maar toch. Dat houd je alert.
Wat wel iedere werkdag hetzelfde is, is mijn wekker die afloopt om 6 uur. Vanwege de voortdurende politieke stakingen en blokkades word ik ‘s morgens afgehaald door de Country Director, die in dezelfde buurt Uttara woont. Om half 7 is het licht en om 7 uur rijdt zij voor in auto met chauffeur. Rond die tijd is het meestal nog redelijk rustig op de weg (en op kantoor), vandaar. Lekker gassen dus, daar weet deze chauffeur wel raad mee. Dan ineens: bovenop de rem. Kettingbotsing? Een plotselinge opeenhoping van auto's, kriskras door elkaar, over de volle breedte van de vier, vijf rijbanen. Gelukkig, geen botsing, een drempel! Nou ja, een asfaltrichel. Waarom? Waarschijnlijk om controles te vergemakkelijken. In ieder geval niet om voetgangers te laten oversteken. Maar die maken er wel en masse gebruik van, koopwaar hoog opgetast op hoofd, rug of handkar. Daar waar een hoge betonnen rand dient als middenberm, klauteren ze er gewoon overheen - met al hun spullen. Als lemmingen werpen ze zich voor het aanstormende verkeer, vastberaden, sommigen voor de zekerheid een hand afwerend opgestoken - als ze nog een hand vrij hebben. En zo gaat dat om de paar kilometer. Elke dag weer.
Na een kilometer of 20 over deze stadssnelweg draaien we een woonbuurt in, Mohakhali. Overal wordt gebouwd. Bij de nieuwbouwprojecten zitten de slechts in hun lungi (een soort wikkelrok) gehulde bouwvakkers gehurkt hun tanden te poetsen. Donkere lijven in donkere lappen, allemaal met dat fraai contrasterende smalle streepje wit in hun hand of mond. Fotostop graag.
Ik ben zo vroeg op kantoor, tegen half 8, dat de keuken nog op slot is, en ik niet bij het gezuiverde water kan. Laat staan dat er koffie of thee is. Zo hard kan het kantoorbestaan zijn.
Vervolgens is het een lange ruk tot aan de lunch. Om een uur of 10, half 11 voelt het of er al een hele ochtend opzit. Desondanks heb ik dan nog dik drie uur te gaan tot de lunch. Officieel start die om 1 uur maar in de praktijk pas tegen half 2. Tegen die tijd heb ik bijna een flauwte. De beloning mag er zijn: iedere dag een keur aan groenten, vaak een gefrituurd ding erbij zoals plakken aubergine in rijstbloem, altijd rauwkost, rijst natuurlijk, en fruit toe. Heerlijk! Reken maar dat ik helemaal los ga. Ik moet er wel voor betalen: 10 taka - wat iets meer is dan een dubbeltje. Hee.
VSO zit pas sinds half januari in een nieuw kantoor. Het ziet er fris en fleurig uit, aangekleed in de kleuren van de huisstijl. Van alle moderne gemakken voorzien, zoals airco, fotokopieerapparaat, planborden, een beamer. Niet dat het allemaal zo goed werkt als ik gewend ben. En de bureaus zijn ook niet zo riant, de bureaustoelen niet geheel ergonomisch verantwoord, en het is onpraktisch dat het kantoor over twee etages is verspreid met vier etages daartussen. Maar het is veel mooier dan ik ooit had verwacht.
Het kantoor moet een professionele indruk maken, want VSO wil meer met het bedrijfsleven gaan samenwerken. Tot heden werken ze vooral met de overheid, NGO’s (Niet-Gouvernementele Organisaties), de lokale bevolking. Ze ontvangen hun financiering vanuit overheden (veel vanuit de UK, waar het hoofdkantoor zit), en allerlei fondsen en organisaties waarmee zij samenwerken aan projecten, zoals de private sector. Bij die laatste categorie moeten we wezen want daar zit het geld, terwijl allerlei overheidssubsidies nu juist worden teruggedraaid. Bovendien is de visie van de directeur dat je partnerships met het bedrijfsleven nodig hebt om werkelijk duurzame sociale verandering te bewerkstelligen. Dus moet er (meer) aansluiting bij het bedrijfsleven worden gezocht, de corporates. Maar dat vergt een andere benadering door de staf, een nieuwe manier van werken, commercieler taalgebruik, professionelere middelen. En daar mag ik bij helpen. Corporate Partnership Development Adviser dus.
Meteen op dag 1 krijg ik te horen dat alle hens aan dek moet voor een belangrijk project. Er komen Engelse fondsen beschikbaar voor vernieuwing van de banksector in Bangladesh. Op dit moment zijn de banken uiterst conservatief en risicomijdend, met gevolg dat micro- en kleine ondernemers geen toegang tot kredieten hebben. (Aan microkrediet kleven grote bezwaren, heb ik tijdens dit proces geleerd.) Innovatieve samenwerkingsvoorstellen met een sociaal-duurzame inslag kunnen veel geld toegekend krijgen. En VSO heeft zo’n voorstel. Althans, dat moet allemaal nog op papier komen, berekend worden en vooral moeten er partners voor gevonden worden. De daaropvolgende weken werk ik daar vrijwel dagelijks aan, tezamen met de directeur, financiele mensen, de regionale fondsenwerver, en een externe consultant. Zo gaan we bij enkele bedrijven en banken langs om het plan te presenteren. Dat betekent de stad doorkruisen, in de file staan. Maar daardoor leer ik ook de plattegrond een beetje kennen. Het betekent brainstormen, schattingen maken, powerpoints vervaardigen.
Tussendoor doe ik gelukkig ook nog andere dingen. Op allerlei gebied geef ik communicatietips, maak handleidingen en templates. Deze mensen zijn gewend zichzelf te presenteren om fondsen te werven bij donoren. Simpel gezegd: hand ophouden. Nu moeten ze leren te denken vanuit de potentiele zakelijke partner. Zoals: waarom zou een bedrijf met hen in zee willen gaan, wat levert het dat bedrijf op - niet omgekeerd. En ze moeten zich realiseren dat men in een commerciele onderneming niet de tijd neemt om lijvige rapporten van een vragende partij door te worstelen; daar moet je met korte, krachtige A4tjes aankomen. Er wordt zowaar naar me geluisterd en ze lijken zelfs een klein beetje blij met me te zijn. Dat is - eerlijk waar - meer dan waarop ik had gerekend. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat mijn voorgangster, inmiddels een jaar geleden, soortgelijke exercities heeft gedaan. Dus of mijn wijze lessen zullen beklijven…?
Maar bovenal: in de beperking toont zich de meester. Als kleine NGO temidden van heel veel andere kan VSO zich naar mijn inzicht beter richten op een specifiek gebied of taak en zich daarmee onderscheiden van die grote rest. Op dat gebied moet ik nog het nodige zendingswerk verrichten, vooral bij de directeur. En ik heb nog maar minder dan een maand te gaan.
Zo zijn er nog allerlei andere, grotere en kleinere klussen waarbij ik ingeschakeld wordt. Straks kom ik zelfs met tekst en conterfeitsel op de achterflap van de VSOB-agenda 2015 (het nieuwe jaar start in april)!
Omdat ik mij noodgedwongen aan de werkdagen van de directeur moet houden, kan ik ‘s avonds vaak pas laat weer weg. En dan komen we geheid in de ene na de andere verkeersopstopping terecht. De terugweg vergt doorgaans drie kwartier tot een uur. Zodat ik al met al regelmatig 12 a 13 uur van huis ben en weinig avond overhoud - want ik moet vroeg naar bed om weer vroeg op te kunnen...
Kortom een behoorlijk dynamisch bestaan, met pittige werkdagen. Het lijkt potdorie Randstad wel, haha. Maar, chinta corona, het voelt niet als ‘just another day at the office’. De mensen, de omstandigheden, alles is zo totaal anders dan ik het in Nederland gewend ben, het blijft fascinerend!
-
02 Maart 2015 - 22:15
Ben Kiewik:
Hoi Marion,
Schitterende actie-foto's van jou op kantoor!
Ze kunnen zo op de buis in 'n Randstad-spotje.
En met die cijfertjes zit het ook wel goed (naar wij hopen ...).
Is dat de calorieën-lijst voor de personeels-cantine ?
Die 10 taka voor jouw hap daar kan zelfs Ikea niet tegenop.
Hoeveel taka kost 'n Big Mac in Dhaka ?
Wat is het netto weekloon van Hasan Modaal ?
Nieuwjaar in April ? Toevallig misschien op 1 April ?
En: Kerst ? Ik wil wel wedden dat dit op 29 februari is.
Bangla-humor slaat als 'n Tang op 'n (Bengaalse) Tijger.
Marion, hou je Thai en kijk uit met oversteken !
Groetjes, Ben
-
03 Maart 2015 - 07:28
Kalina:
Goed om te horen dat je op waarde wordt geschat, betrokken wordt bij zoveel projecten en dat er zelfs enige verandering lijkt plaats te vinden, in elk geval in manier van denken. Of het beklijft is inderdaad de vraag, maar dat is zelfs in Nederland en bij Randstad het geval toch? Goede voornemens maar in de dagelijkse hectiek gaat veel weer verloren. Als je nu maar het gevoel hebt iets nuttigs te doen, ben je goed bezig!
Zet 'm op agenda cover (back flap) girl! -
03 Maart 2015 - 16:06
Hans Fronczek:
Lieve Marion,
Wederom geboeid gelezen over je dagelijks wel en wee in een struggle for life continent.
Groeten
Hans
-
03 Maart 2015 - 16:30
Hielkje:
Hoi Marion,
Met grote bewondering voor je doorzettingsvermogen heb ik je verslag gelezen. Interessant om mee te maken en ik hoop van harte dat men jouw inzet erg waardeert. Want in mijn ogen is het niet niks om van 's morgens vroeg tot 's avonds laat je in te zetten voor het VSO. Petje af. Maar hoe gaat het over een maand met je werk ? Weet je al aan wie je je werk gaat overdragen ? In ieder geval: je bent een hele ervaring rijker, met alle vervelende dingen,die er nu eenmaal bijhoren in een dergelijik ontwikkelingsland (want dat is het toch wel, als ik de berichten in de krant moet geloven). Mis je Randstad al een beetje ? In ieder geval wens ik je veel sterkte en vooral met dat akelige vroege opstaan om 6 uur!
Veel groeten en ik duim voor je,
Hielkje -
03 Maart 2015 - 16:57
Astrid:
Hoi Marion, je laatste bericht is al minstens 12 uur oud en ik zie nog maar 3 reacties. Iedereen staat natuurlijk paf van al je wederwaardigheden en je overvolle dagindeling en bij iedereen stijgt het schaamrood waarschijnlijk naar de konen bij het lezen daarvan, omdat de meesten van ons (zo niet iedereen) vergeleken bij jou, een ledig leven leiden. En terecht! Eerst een nacht op een stenen (single) bruidsbed, hitte, lawaai. Wij zouden bij het afgaan van de wekker om 06.00 uur gebroken opstaan, buiten de klamboe daardoor uit, sorry, in de sloffen schieten. Water koken voor het ochtendbad. Baden, aankleden, opsmukken, ontbijten. Om 07.00 uur staat die aardige (?) directeur in haar auto met chauffeur voor je deur. Door de verkeersjungle naar kantoor, 20 km in 30 minuten, dus inderdaad: plankgas in die chaos. Na aankomst kantoor is het snakken naar koffie of thee geblazen. Isternie. Tandhakken tot ca. 13.30 uur. Dan komt er, hiep hoi, een goddelijke lunch à raison van een duppie. Da's dan wel juichen. Vooral omdat die lunch heel erg smakelijk is. Verder is er geen saai moment. Men komt, men gaat, jij bent druk doende met communicatietips, handleidingen en templates (wat is dat?). En je moet de boer op en je moet fondsenwervers ervan overtuigen dat mensen niet lezen en dat het dus geen zin heeft om rapporten van ..tig pagina's te schrijven als je pecunia wilt dokken, maar dat men kort en krachtig moet kunnen aangeven dat het mogelijk gevende bedrijf ook voordeel kan hebben uit, het liefst, een forse donatie. Pffff, één werkdag van jou is voor menigeen al een werkweek! Geen wonder dat men nog niet zo goed durft te reageren. Meid, wat een klus!
Nog effe. Is die directeur wel een aardige vrouw? Vraagt ze jou wel eens op je vrije (vrij?)dag of je bij haar komt high tea-en of zo? Jullie wonen toch niet zo ver van elkaar? Dat zij zich het schompes wil werken moet zij weten, maar moet jij nou ook zo nodig vele (over)uren maken, alleen vanwege die vermaledijde auto met chauffeur? Je schreef in een eerder blog dat er zwarte en gele taxi's zijn. Waarom maak je daar geen gebruik van om normalere kantooruren te maken. Of wil je uitsluitend leven van het "riante" salaris van VSO? Marion, ik heb deze reis 2 petten bij me. Ik neem ze allebei diep voor je af en ik hoop van harte dat het vele werk dat je doet voor een behoorlijk deel beklijft. Gelukkig doe je heel veel indrukken en ervaringen op. Daar wordt een mens rijker van. BD is een totaal andere wereld dan ieder van ons gewend is. Dat jij je daarin staande houdt, vind ik heel knap! Dus door omstandigheden geen "chapeau" maar "casquette" en dat dus twee maal. Dag! Astrid. -
04 Maart 2015 - 17:21
Geert:
Mooi verhaal om te lezen, zwaar in de uitvoering lijkt me. Het is apart om vast te stellen dat dingen die hier gesneden koek zijn, voor de mensen daar eye-openers zijn en blijkens jouw relaas, elk jaar weer. Daar dreigt meteen de frustratie die ik ook hoor van artsen die een periode in Afrika werken, een gezondheidszorgstructuur opzetten en een aantal maanden later bij terugkeer constateren bijna weer op nul te kunnen beginnen. Als we daarvoor een een oplossing wisten.
Intrigerend vond ik je opmerking dat er gevaarlijke kanten aan microkredieten zitten. Hier te lande juist het buzzwoord en Maxima gaat er internationaal mee de boer op. Wat zijn die gevaarlijke kanten als dat tenminste in een paar zinnen te omschrijven is?
Keep up the good work!
Groet Geert -
05 Maart 2015 - 16:35
Ineke:
Hoi Marion, jij hebt elke dag Fat ...Day! Dagelijks een gefrituurd ding en je hoeft niet tot vrijdag te wachten, haha. Wel fijn dat wat je doet, gewaardeerd wordt en dat er ook iets mee gedaan wordt. Anders krijg je ook zo'n Jan-Joker-gevoel. Wat dat betreft zijn de lange dagen misschien niet zo heel erg; je bent er nog maar even, dus je moet wel een stempel achterlaten. En een idee voor de ochtendkoffie: kun je niet aan een thermos komen en dan koffie vanuit huis meenemen? Dan kun je in elk geval op kantoor even opstarten.
Ik ga gauw je volgende verhaal lezen!
Groet
Ineke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
