Desperate in Dhaka I
Door: Marion
Blijf op de hoogte en volg Marion
16 Maart 2015 | Bangladesh, Dhaka
De laatste weken van mijn placement zijn alweer ingegaan… Jammer. Ik voel me inmiddels thuis bij VSO en dat lijkt omgekeerd ook zo te zijn. Er is zoveel te doen. Ga ik nog wel tijd hebben om een aantal zaken die ik opgestart heb, af te ronden? Ik krijg het steeds drukker - het een maakt het ander los. Klinkt dit naar stress…?
Gelukkig is er ook tijd voor ontspanning: in de weekenden - die hier op vrijdag (voor iedereen) en zaterdag (voornamelijk voor kantoren) vallen. Wat doe ik zoal in het weekend?
Allereerst Ajufa ontvluchten. Normaal gesproken werkt ze niet op vrijdagen, maar soms ineens weer wel. Zonder uitleg. En als ze die al gaf, zou ik het toch niet begrijpen. Op de zaterdagen is ze er altijd, bij voorkeur al tegen 8 uur. Met handen en voeten en mijn beperkte scala aan Bengaalse telwoorden heb ik haar uitgelegd dat ik haar niet wil zien voor 10 uur. Sindsdien komt ze om half 9.
Als ik geen zin heb om de drukke stad in te gaan, maak ik nog wel eens een rondje in de buurt. Even het nabijgelegen parkje in voor relatieve rust en wat groen. Maar als Bdeshi, buitenlander, ben je nooit lang alleen. Afgelopen zaterdag had ik drie stappen binnen het hek gezet en toen had ik al twee moeders met hun dochtertjes op sleeptouw. Jarin ziet er beeldig uit in haar roze prinsessenjurk en met roze speldjes in haar mooie lange haar. Ik oefen wat Engels met haar. Fatima is een broodmager, schuw meisje in een verwassen jurkje met gaten, en een gemillimeterd kopje. Ook haar moeder kon wel een paar kilootjes extra gebruiken. Het opvallende verschil tussen de stellen wordt verklaard door de welgedane moeder van Jarin die, wijzend naar de twee zegt: Baba na. Oftewel, er is geen vader. En of ik bij haar kom eten.
Een antwoord kan ik omzeilen doordat een bewaker met stok ons naar de uitgang dirigeert. Er gaat een zwaar hangslot op de poort. Helaas heeft men bedacht dat het park tussen half 11 ‘s morgens en 4 uur ‘s middags op slot moet, want er is dan geen bewaking, en ooit is er een kind vermoord. Zo gaat het verhaal. Neem me niet kwalijk dat ik de redenering niet geheel kan volgen. In deze dichtbebouwde en luchtverontreinigde stad snakken velen naar licht, lucht en ruimte en dan houdt men het enige parkje in de wijde omtrek op slot.
Vaak ga ik even langs de supermarkt voor een paar boodschapjes want je moet toch wat om aan je beweging te komen. Daarna steek ik de semi-snelweg over via de voetgangersbrug, en daar is al George’s Cafe, “a slice of New York in Dhaka”, toevluchtsoord voor velen. Het wordt gerund door een Amerikaan. Er is heerlijke espresso en verslavende chocolate pie. De wifi is gratis.
Ik loop verder, langs de kraam met die heerlijke samosa’s (twee voor 30 Taka, zeg maar 35 cent) - naar Aarong. Er worden wat souvenirs verkocht, verder voornamelijk kleding, sieraden, schoenen, tassen; dat alles van mooie kwaliteit, redelijk prijzig maar fair trade. Dus daar moet ik wel regelmatig heen.
Verderop is een ‘markt’, een enorm gebouw van meerdere verdiepingen met honderden winkeltjes aan kruip-door sluip-door gangen. Alles is er te koop, voor kleine prijsjes. Aan de overkant van de semi-snelweg ligt een echte openluchtmarkt met kramen. Daarvoor moet ik dan eerst weer een voetgangersbrug over. Op de brug en bij de trappen houden zich mismaakte bedelaars op in alle mogelijke varianten: horrelvoet, eenarmig, blind, dwerggroei… Er is er zelfs een die uit niet veel meer dan romp plus hoofd bestaat. Die moet hier dus dagelijks worden neergelegd en weer weggehaald. Maar er zijn er ook bij die waarschijnlijk niks mankeren en de handigheid hebben om zichzelf in een ingewikkelde bocht te wringen; ook dat levert op. In beide gevallen kijk ik weg…
De waren op de markt zien er lang niet slecht uit, maar op sommige plekken hangt een lucht… een mengeling van diesel, vis, gefermenteerde groente en soms ook pis. Brrrr. Dat maakt dat ik niet al te lang blijf rondhangen. Het gaat weer op huis aan. Daar doe ik een wasje, verstuur wat mails, schrijf een stukje blog. En blaas uit met een kop thee en een boek. Gelukkig heb ik een balkon.
Maar niet al mijn weekenddagen zijn zo tam als deze. Daarover de volgende keer meer.
-
16 Maart 2015 - 23:11
Ben Kiewik:
Hallo Marion,
Tja, de laatste loodjes ......
Als laatste project kun je ongetwijfeld nog Eeuwige Roem verwerven bij
Ajufa door haar te leren klok-kijken.
Dat zij - voor jou - heel vroegtijdig verschijnt kan mogelijk veroorzaakt
zijn door de zomertijd; die begint in Bangladesh enkele maanden eerder
misschien. Of gewoon vergeten de wintertijd in te stellen.
's Lands wijs ?
Geef haar, als cadeau, 'n horloge waarvan enkele getallen zijn verwijderd
(keuze van gewenste getallen aan te passen aan jouw rust-tijden).
Ajufa lijkt mij het ideaal van menig werkgever: op de vrije dag op 't werk
verschijnen, dat is toch zeker 't toppunt van plichtsbetrachting ?
Of probeert ze jou, vanwege de taalbarrière, iets duidelijk te maken ?
Ga maar rustig op jouw balkonnetje zitten, met 'n kopje Darjeeling (of i.d.),
en denk 'ns heel diep na over welk laatste loodje het aller-zwaarst weegt.
" চিয়ার্স - Ciẏārsa" (Bangla voor "Proost", hoop ik)
Marion, hou je Thai.
Groetjes,
Ben
P.S.
"WaarBenJij.nu" was TIJDELIJK niet bereikbaar wegens "onderhoud".
Het leek uuuurenlang of ze het tijdelijke met het eeuwige hadden verwisseld.
-
17 Maart 2015 - 04:53
Astrid:
Hoi Marion,
Je had dit nieuwe hoofdstuk ook wel "Desperate to leave Bangladesh" kunnen noemen, want zo te lezen voel je je er helemaal senang en zie je dat je er nog zoveel kunt doen dat het straks nog moeilijk wordt om afscheid te nemen. Definitief?.... Ik zie nu wel dat ik me echt niet "corona" had hoeven maken. Maar ja, die Ajufa blijft toch een meisje met een eigen wil. Dat zie je ook op haar foto. Maar kun je die parel niet mee naar huis nemen? Wie van ons heeft zo'n hulp die zelfs in haar vrije tijd nog komt poetsen?!
In een privémail liet ik je al weten dat ik dolgraag een lang weekend over zou komen, ware het niet dat ikzelf in den vreemde ben. Het lijkt me geweldig om alles wat je zo levendig beschreven hebt met eigen ogen te zien. Maar nu je ook nog eens vertelt over die mooie kleding, leren tassen, heerlijke samosa's en nog lekkerder chocolade pies (hm?), kun je denk ik wel een paar stapelbedden in je appartement plaatsen, want nu kun je waarschijnlijk nog meer logé's verwachten.
Tja, die straatbeelden met mismaakte bedelaars zijn enorm schrijnend. Ik ken die beelden maar al te goed, maar wat doe je ermee? Je kunt ze toch niet allemaal een aalmoes geven. En net wat je in een eerder blog al schreef: er is in ontwikkelingslanden helaas een bedelmafia. Kinderen worden met opzet voor het leven verminkt om medelijden te wekken en daardoor geld te krijgen. Dit is echt een enorm probleem. Hoe pak je zoïets aan.
Ik ben benieuwd naar je "ontamme" weekends.
Nog heel veel succes en plezier in Dhaka.
Astrid. -
17 Maart 2015 - 06:05
Marion:
Astrid, je hebt de uitslag al verklapt met jouw gesuggereerde titel... Gelukkig heb ik je eindelijk gerust weten te stellen. Ajufa een parel? Hm, laten we zeggen: een ruwe diamant. -
17 Maart 2015 - 10:47
An Pier:
Hallo Marion,
van Alex ontving ik bovengenoemd reisverslag en heb dit weer met veel belangstelling gelezen. door je duidelijke verhaal kan ik mij iets voorstellen over de gang van zaken daar in het voor mij bijzondere land. nog heel veel sterkte de komende tijd en geniet van je vakantie straks met Alex.
groetjes,
an Pier -
17 Maart 2015 - 15:54
Hielkje:
Dag Marion,
Wat een mooie beschrijving heb je gegeven van je verblijf in BD. Dat jouw Utopia bij jou in het weekend komt poetsen zal misschien ook te maken hebben met haar woonsituatie. Misschien woont ze in een kartonnen doos of in een krotje waar bij ons de kippen nog dood in gaan. En dan is zo'n appartement van jou wel een enorme luxe voor haar. Maar ja, jij moet dan je huis ontvluchten.
Gelukkig ervaar je je verblijf in BD toch positief, waarbij je zelfs het woord stress al noemt. Wie neemt jouw taken over ? Komt er iemand anders van Randstad ? Krijg je nog gelegenheid om je werk over te dragen ? Of denkt men "dat komt nog wel ". Het zou jammer zijn indien jouw werk en je projecten die je in gang hebt gezet helemaal geen vervolg krijgen.
In ieder geval nog veel succes en ik weet zeker dat je de laatate loodjes met succes weet af te ronden, alhoewel ze het zwaarste wegen.
Hartelijke groeten,
Hielkje -
17 Maart 2015 - 22:19
Willy:
Leuk verhaal weer, missy! Geniet lekker van de tijd die je nog rest daar en als je terug bent kan er weer een vinkje op je bucketlist. Nog veel plezier, x -
18 Maart 2015 - 06:15
Kalina:
Prachtige beschrijving weer Marion!
Oh en wat ben ik jaloers op die heerlijke koffie en taart.....De pislucht kun je hier vervangen door een doordringende vislucht. Gedroogde vis welteverstaan, ze zijn er hier gek op en doen het overal doorheen. Zo'n penetrante geur en smaak, het is niet aan mij besteed terwijl ik normaal dol ben op vis.
Die bedelaars zijn een schrijnend tafereel, evenals de kinderen zonder vader. Hartverscheurend wat een impact dat heeft.
Hier in ons dorp alleen een en dezelfde man die iedere dag zegt: "Please give me some money!". Gelukkig heeft hij al zijn ledematen nog.
Blij te horen dat je je draai zo gevonden hebt en dat in zo'n korte tijd. En dat het wederzijds is, is helemaal een mooi compliment!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
