Ik ben er!
Blijf op de hoogte en volg Marion
03 Februari 2015 | Bangladesh, Dhaka
Jawel lieve mensen, ik ben er, in Bangladesh! Na maanden van voorbereiding: feitenkennis, cultuurtraining, taallessen. Op de vlucht Dubai-Dhaka was mijn buurman een Bangladeshi. Op hem kon ik mooi mijn eerste zinnen Bangla uitproberen. Ik heb er heel wat uren studie in zitten, maar hij zat me aan te kijken alsof ie het in Dhaka hoort donderen.
Bangladesh is ongeveer vier keer zo groot als Nederland, het is grotendeels vlak en net als Nederland een delta.Het is overwegend moslim, met zo'n 10-15% Hindoes, boeddhisten en christenen. Het land telt 160 miljoen inwoners terwijl in Dhaka alleen al zo'n 17 miljoen mensen wonen – net zoveel als in heel Nederland!
In Dhaka is het blije weerzien met de andere volunteers, die ik al had leren kennen bij een training in Nederland afgelopen december. We worden over twee appartementen verspreid; helaas liggen die veel te ver uit elkaar om 's avonds gezellig bij elkaar langs te gaan. Mijn flat is in een nette buurt, heel behoorlijk, de inrichting basic maar van de belangrijkste gemakken voorzien, zoals gasstel en koelkast. De douche is koud en het bed is hard, eerlijk gezegd beton. Ook al wonen we aan een relatief rustige straat, er zijn continu straatgeluiden: fietsbellen van de riksja's, bonkende wagenwielen, blaffende honden, getoeter. 's Nachts gaat dat gewoon door en dat komt goed binnen op de 2e etage.
Maar goddank wonen we niet aan een doorgaande straat. Daar is het verkeer onvoorstelbaar druk en chaotisch, de herrie is oorverdovend en er hangt een wolk luchtverontreiging boven. Stoplichten zijn er alleen voor de vorm. Je komt ogen tekort: de kleurige riksja's, de getraliede baby-taxi's, de gebutste bussen, een enkele SUV, en – de laagsten in de hierarchie - al die duizenden voetgangers, het krioelt allemaal door elkaar heen en maakt voortdurend bijna-botsingen. En een enkele echte: twee riksja's die met de wielen in elkaar verstrikt zijn geraakt; waar kom je dat nog tegen. Het stinkt, het dampt en het toetert. Maar er is geen en-ke-le agressie. Tussen haakjes, Dhaka is de nummer-1 riksja-stad ter wereld; d'r schijnen er 300.000 rond te rijden hier.
Dhaka is een echte derdewereldstad, diepe armoede en grote luxe dwars door elkaar, enkele wijken met villa's en vele met krotten, vervuilde maar ook keurig aangeveegde straten. Dagelijkse boodschappen doen is gemakkelijk, alles is te krijgen. De prijs is het probleem. Veel spul is geïmporteerd en dat kan zo maar tien keer zo duur zijn als een lokaal geproduceerd product. Ik verdien deze maanden een lokaal salaris dus het zou mooi zijn als ik daarvan rond kan komen (gaat never-nooit lukken).
Deze eerste week heeft de hele groep een uitgebreid introductieprogramma. Op vrijdag (weekend) beginnen we met een weekend-uitje naar het historische Fort Lalbagh in Old Dhaka. Gelegen in een parkachtige omgeving, weg van de straathectiek, en heel fraai in verval. Dit is HET populaire weekend-uitje, er is veel volk. Iedereen ziet er op z'n, nou ja, zondags uit. En de echte bezienswaardigheid... dat zijn wij. Tien, twintig, wat zeg ik, wel honderd keer worden we gefotografeerd, poserend tegen een achtergrond van complete families, al dan niet met de selfiestok.
De rest van de week brengen we voornamelijk op het VSO-kantoor door (mijn toekomstige werkplek). Iedere dag met een busje door het waanzinnige verkeer, 's morgens vroeg uit de veren om de grootste chaos te mijden. We maken kennis met de aanwezige VSO-medewerkers, en krijgen presentaties over een variëteit aan onderwerpen: do's en don'ts, culturele aspecten, historie, afdingen, VSO-strategie, Bangla... En het vaste programma-onderdeel safety & security. We krijgen de historie en achtergronden van de huidige politieke onrust uitgelegd. Het wordt momenteel afgeraden om met de bus te reizen op de highways buiten Dhaka; de oppositie gooit zo nu en dan een molotovcocktail. De agressie is niet speciaal tegen buitenlanders gericht, maar beter is het om deze situaties uit de weg te gaan. Daarom reizen de anderen straks per vliegtuig naar hun placement. Het is duidelijk dat VSO de veiligheid van de volunteers boven alles stelt, ze nemen geen risico's.
Een van de medewerkers is Alta, de kokkin. Iedere werkdag bereidt ze heerlijke – vegetarische – lunches (te nuttigen met de rechterhand...) voor het kantoorvolk. Degenen die mijn kookvaardigheid kennen, zullen mijn blijdschap begrijpen.
Bangladesh is ongeveer vier keer zo groot als Nederland, het is grotendeels vlak en net als Nederland een delta.Het is overwegend moslim, met zo'n 10-15% Hindoes, boeddhisten en christenen. Het land telt 160 miljoen inwoners terwijl in Dhaka alleen al zo'n 17 miljoen mensen wonen – net zoveel als in heel Nederland!
In Dhaka is het blije weerzien met de andere volunteers, die ik al had leren kennen bij een training in Nederland afgelopen december. We worden over twee appartementen verspreid; helaas liggen die veel te ver uit elkaar om 's avonds gezellig bij elkaar langs te gaan. Mijn flat is in een nette buurt, heel behoorlijk, de inrichting basic maar van de belangrijkste gemakken voorzien, zoals gasstel en koelkast. De douche is koud en het bed is hard, eerlijk gezegd beton. Ook al wonen we aan een relatief rustige straat, er zijn continu straatgeluiden: fietsbellen van de riksja's, bonkende wagenwielen, blaffende honden, getoeter. 's Nachts gaat dat gewoon door en dat komt goed binnen op de 2e etage.
Maar goddank wonen we niet aan een doorgaande straat. Daar is het verkeer onvoorstelbaar druk en chaotisch, de herrie is oorverdovend en er hangt een wolk luchtverontreiging boven. Stoplichten zijn er alleen voor de vorm. Je komt ogen tekort: de kleurige riksja's, de getraliede baby-taxi's, de gebutste bussen, een enkele SUV, en – de laagsten in de hierarchie - al die duizenden voetgangers, het krioelt allemaal door elkaar heen en maakt voortdurend bijna-botsingen. En een enkele echte: twee riksja's die met de wielen in elkaar verstrikt zijn geraakt; waar kom je dat nog tegen. Het stinkt, het dampt en het toetert. Maar er is geen en-ke-le agressie. Tussen haakjes, Dhaka is de nummer-1 riksja-stad ter wereld; d'r schijnen er 300.000 rond te rijden hier.
Dhaka is een echte derdewereldstad, diepe armoede en grote luxe dwars door elkaar, enkele wijken met villa's en vele met krotten, vervuilde maar ook keurig aangeveegde straten. Dagelijkse boodschappen doen is gemakkelijk, alles is te krijgen. De prijs is het probleem. Veel spul is geïmporteerd en dat kan zo maar tien keer zo duur zijn als een lokaal geproduceerd product. Ik verdien deze maanden een lokaal salaris dus het zou mooi zijn als ik daarvan rond kan komen (gaat never-nooit lukken).
Deze eerste week heeft de hele groep een uitgebreid introductieprogramma. Op vrijdag (weekend) beginnen we met een weekend-uitje naar het historische Fort Lalbagh in Old Dhaka. Gelegen in een parkachtige omgeving, weg van de straathectiek, en heel fraai in verval. Dit is HET populaire weekend-uitje, er is veel volk. Iedereen ziet er op z'n, nou ja, zondags uit. En de echte bezienswaardigheid... dat zijn wij. Tien, twintig, wat zeg ik, wel honderd keer worden we gefotografeerd, poserend tegen een achtergrond van complete families, al dan niet met de selfiestok.
De rest van de week brengen we voornamelijk op het VSO-kantoor door (mijn toekomstige werkplek). Iedere dag met een busje door het waanzinnige verkeer, 's morgens vroeg uit de veren om de grootste chaos te mijden. We maken kennis met de aanwezige VSO-medewerkers, en krijgen presentaties over een variëteit aan onderwerpen: do's en don'ts, culturele aspecten, historie, afdingen, VSO-strategie, Bangla... En het vaste programma-onderdeel safety & security. We krijgen de historie en achtergronden van de huidige politieke onrust uitgelegd. Het wordt momenteel afgeraden om met de bus te reizen op de highways buiten Dhaka; de oppositie gooit zo nu en dan een molotovcocktail. De agressie is niet speciaal tegen buitenlanders gericht, maar beter is het om deze situaties uit de weg te gaan. Daarom reizen de anderen straks per vliegtuig naar hun placement. Het is duidelijk dat VSO de veiligheid van de volunteers boven alles stelt, ze nemen geen risico's.
Een van de medewerkers is Alta, de kokkin. Iedere werkdag bereidt ze heerlijke – vegetarische – lunches (te nuttigen met de rechterhand...) voor het kantoorvolk. Degenen die mijn kookvaardigheid kennen, zullen mijn blijdschap begrijpen.
-
03 Februari 2015 - 18:47
Mini Drost:
Oh Marion, wat ontzettend leuk om jouw ervaringen in dat bijzondere land te lezen.
Blijf het stoer en spannend vinden hoor. Ben blij voor je dat er in elk geval 1 maaltijd voor je wordt bereid, dan hoeven we ons daar geen zorgen over te maken. Nou veel succes en groetjes. -
03 Februari 2015 - 19:39
Ludmilla:
Het lijkt me echt ...... overdonderend....geen ander woord is zó passend.
blij dat je veilig bent aangekomen iig.
liefs
-
03 Februari 2015 - 19:52
Ben Kiewik:
Hoi Marion, dit klinkt als hoofdstuk 1 van 'n heel spannend boek.
Heel veel plezier met alle nieuwe belevenissen die op jou afkomen.
Hier wordt vol verwachting uitgezien naar de volgende hoofdstukken.
Safety-advice: Kijk uit voor laagvliegende riksja's !
P.S.: In NL valt af en toe sneeuw met temperaturen rond de nul.
De Elfstedentocht zit er echter voorlopig nog niet in ..... -
03 Februari 2015 - 20:51
Jacqueline:
Door je verslag zie ik jouw beelden, hoor het rumoer en ruik de warmte. Geweldig. Het reisadvies voor BD is o.a. om demonstraties te vermijden. Als je er toch een tegenkomt moet je maar met die laagvliegende riksja verder gaan.
Prachtige foto's ook; hoe ziet je werkplek eruit?
Liefs, Jx -
03 Februari 2015 - 21:22
Geri:
Ik vind het ook stoer en spannend, hoor. Geweldig verhaal. Ik ben benieuwd hoe het je verder vergaat! -
03 Februari 2015 - 22:32
Thomas:
Hoi Marion,
Wat een indrukken allemaal. Wel genieten natuurlijk, want stel je voor dat het allemaal net zo was als thuis ... ;-)
Ik geniet ervan.
Hou je haaks,
Thomas -
04 Februari 2015 - 09:27
Marieloes :
Hey stoere bikkel. Mooi van je te horen en prachtige foto's. Hou je haaks! Marieloes. -
04 Februari 2015 - 10:10
Toos:
He lieve Marion,
zoals we van je gewend zijn een heerlijk uitvoerig verslag, waar we helemaal kunnen meegenieten van je verblijf.
en gelukkiig is er een Alta voor jou/jullie geregeld, wel de handjes aan tafel in de gaten houden...........;)))
xxxx -
04 Februari 2015 - 11:53
Hielkje:
Dag Marion,
Wat een prachtig verhaal over je eerste indrukken van BD. Ik hoor het getoeter, ik ruik de viezigheid en ik voel het betonnen bed. Het straatbeeld zal kleurrijk en chaotisch zijn. Wat een andere wereld. Ik wens je veel sterkte en succes met je werk. Stoer, hoor.
Hartelijke groeten,
hielkje -
04 Februari 2015 - 14:31
Robby:
stoer hoor .Hoop dat je ook een beetje lol hebt daar (en een beetje goed voedsel) (zei de freak) -
04 Februari 2015 - 14:45
Astrid:
Duidelijk Marion! Jij hebt een gratis, geheel verzorgde reis, zakgeld toe, eigen kokkin, desgewenst gratis cocktails van de oppositie, in een land dat sprekend lijkt op het onze: laagland, rivierdelta, overbevolkt, verkeersdrukte, luchtverontreiniging, veel moslims. Een welvarend land ook, gezien de vele camera's en mobiele telefoons die op jullie gericht worden.... Maar meid, pet af nu ik ook lees over je maandenlange voorbereidingen, die je aardig geheim hebt weten te houden trouwens. Maak er wat van daar. Heel veel succes. In India zag ik veel winkels met dikke kapokmatrassen. Als die er in Dhaka ook zijn zou ik maar zo'n zachte wolk kopen. Hou je haaks. Een warme groet uit het kille Apeldoorn.
Astrid. -
04 Februari 2015 - 17:06
Ton En Annette:
Wat een geweldige ervaring zal dit zijn. Je bent in een hele andere wereld terechtgekomen. Wat zal je
veel indrukken opdoen. Leuk dat je ons zo op de hoogte houdt van je bevindingen.Zo kunnen wij een beetje met je meeleven en genieten al missen we de geuren,kleuren en herrie. Lieve Marion, geniet ervan.
Ton en Annette -
05 Februari 2015 - 17:45
Marthy:
Dat lawaai en het verkeer herken ik. In Nepal werd de claxon sowieso meer gebruikt dan de rem. Hebben ze wel straatverlichting 's avonds? In Kathmandu liepen overigens veel mensen met een lapje voor hun mond vanwege de luchtverontreiniging, bij jou ook? De kinderen bij jou zijn net zo mooi. Kan je inmiddels je energie en kundigheid kwijt in een mooi project? Nogmaals heel veel succes en tot het volgende verslag. Marthy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
