Ingewerkt (zo goed mogelijk)
Blijf op de hoogte en volg Marion
09 Februari 2015 | Bangladesh, Dhaka
Vorige week donderdag was de laatste dag van onze gezamenlijke inductie. Tijd voor een aantal praktische zaken. Zo staat een bezoek aan het ziekenhuis waarmee VSO afspraken heeft, op het programma. Het is in een welvarend stadsdeel, ziet er modern en blinkend uit en ligt aan een brede geasfalteerde weg. Zonder overgang ben je ineens in een sloppenwijk: krotten, afval, koeien op zoek naar een een sprietje gras. De weg is onverhard en bultig. Lekker als je daar met een ziekenwagen overheen moet met gebroken ledematen. Erger: de mensen die hier wonen, komen deze kliniek ongetwijfeld nooit in.
Op de terugweg komen we in een enorme verkeerschaos terecht, we schuiven centimeter voor centimeter op. Iedereen maakt continu verkeersovertredingen, maar onze chauffeur heeft de pech dat verstopt tussen al die vervoermiddelen nou net die ene zeldzame politieagent actief is. Hij krijgt een bon: 250 taka. Wij becijferen dat dit ongeveer een daginkomen moet zijn.
De chauffeur is een voorbeeld van de lokale populariteit van neuspeuteren en bolletjes draaien. Rochelen doet hij in mindere mate maar met verve, welgemikt door het portierraampje.
Neem het hem eens kwalijk. De luchtverontreiniging in deze stad is werkelijk enorm. Ook in ons groepje wordt heel wat gehoest en gekucht. En als je na een file-rit je handen wast, komt er modder vanaf.
Aan het einde van deze inductieweek zijn we al aardig bedreven in het eten met de hand (eerst goed wassen dus), en we vergeten ook niet meer onze schoenen bij de deur uit te trekken.
De mensen van het VSO-kantoor luiden de week uit met een afscheidsfeestje met gezang, taart en buffet. Zo lief.
De eerste reizigers vertrekken de volgende ochtend vroeg. In de Chittagong Hill Tracts waar zij naartoe gaan, gelden meerdere reisbeperkingen – niet alleen in verband met de recente politiek getinte aanslagen maar ook wegens de al langer durende opstand van de onderdrukte inheemse stammen. De anderen reizen verspreid over de komende dagen af. Allen per vliegtuig, waarna zij het laatste stuk van hun reis in een – vanwege de veiligheid, kleine – auto vervoerd zullen worden. Zij krijgen bij voorbaat al instructie om hun bagage beperkt te houden. Dat gaat niet lukken voor Kotaro. Hij heeft 50 kg bij zich, waaronder 10 kg Japanse kleefrijst, een rijstkoker en een magnum saké.
Met het restant van de groep brengen we een gezellige vrije vrijdag door. In de week dat we hier zijn is het langzaamaan warmer geworden. De eerste dagen was de hemel bedekt en lag de temperatuur tegen de 25 graden, heel plezierig. Inmiddels is het tegen de 30 graden en lopen we te puffen. We kijken winkels en proberen begrip voor de prijzen te krijgen. Ik koop mijn tweede kameez. Toch wel handig, die lokale kleding, dan word je niet zo aangestaard. Ja dames, dat gaat nog uitdraaien op een niqab.
Op deze dag waren er veel bedelaars op straat, ook kinderen. Wat moet je daar nou mee... Ons is verteld dat er in veel gevallen een soort maffia achter zit. Niets geven dus. Maar hoe zit dat dan met al die mensen zonder benen of armen of ogen...
Op zaterdag bekijken we Oud Dhaka. Via VSO huren we een auto met chauffeur, heel comfortabel. Maar de chauffeur heeft kennelijk instructies om te waken over onze veiligheid. Waar wij willen stoppen, rijdt hij gewoon door, terwijl hij (foto)stops maakt op plaatsen waar wij niet om gevraagd hebben. Geen discussie mogelijk, Engels behoort niet tot zijn vaardigheden. Ach, het is wel avontuurlijk. Zo brengen we een onvoorzien bezoek aan Ahsan Manzil, oftewel Pink Palace, gebouwd in 1872. Het is inderdaad helemaal roze, vaalroze. Vergane glorie aan de rand van een wijk met hoog opgestapelde textiel-ateliers... ja, die... Zelfs in het weekend wordt daar gewerkt...
Het verkeer in deze buurt is compleet waanzinnig. Auto's, rickshaws, handkarren, voetgangers, het perst zich allemaal door de nauwe straten, waar bovendien de neringdoenden hun waar op de stoep hebben uitgestald. We doen een uur over 500 meter. Op die manier komen we de dag wel door.
En zo werd het zondag, mijn eerste echte werkdag.
Ik val met mijn neus in de boter, kan meteen mee naar de lancering van een investeringsfonds met een sterke sustainability-component. Daar moet VSO wat mee, en daar had men mij voor gedacht.
Op weg naar de vergaderlocatie worden we door de politie naar een andere route gedirigeerd; waar wij rijden is het verboden voor buitenlanders… huh? Er is sowieso veel politie op straat, her en der zijn er controleposten. Er is weer eens hartal (staking).
Het is een belevenis om bij de bijeenkomst te zijn en te zien hoe de mensen zich verhouden tot elkaar, hoe hiërarchie en status een rol spelen. Leerzaam.
Al onze Randstad-collega’s zijn veilig op hun bestemming beland, van één collega is de reis een paar dagen uitgesteld - wij zitten nu samen in de flat. Ook onze Accenture-vrienden zijn goed aangekomen in het noordwesten. Ze zijn vanaf het vliegveld naar hun eindbestemming vervoerd per ambulance - in verband met de veiligheid. Creatief volk.
Op de terugweg komen we in een enorme verkeerschaos terecht, we schuiven centimeter voor centimeter op. Iedereen maakt continu verkeersovertredingen, maar onze chauffeur heeft de pech dat verstopt tussen al die vervoermiddelen nou net die ene zeldzame politieagent actief is. Hij krijgt een bon: 250 taka. Wij becijferen dat dit ongeveer een daginkomen moet zijn.
De chauffeur is een voorbeeld van de lokale populariteit van neuspeuteren en bolletjes draaien. Rochelen doet hij in mindere mate maar met verve, welgemikt door het portierraampje.
Neem het hem eens kwalijk. De luchtverontreiniging in deze stad is werkelijk enorm. Ook in ons groepje wordt heel wat gehoest en gekucht. En als je na een file-rit je handen wast, komt er modder vanaf.
Aan het einde van deze inductieweek zijn we al aardig bedreven in het eten met de hand (eerst goed wassen dus), en we vergeten ook niet meer onze schoenen bij de deur uit te trekken.
De mensen van het VSO-kantoor luiden de week uit met een afscheidsfeestje met gezang, taart en buffet. Zo lief.
De eerste reizigers vertrekken de volgende ochtend vroeg. In de Chittagong Hill Tracts waar zij naartoe gaan, gelden meerdere reisbeperkingen – niet alleen in verband met de recente politiek getinte aanslagen maar ook wegens de al langer durende opstand van de onderdrukte inheemse stammen. De anderen reizen verspreid over de komende dagen af. Allen per vliegtuig, waarna zij het laatste stuk van hun reis in een – vanwege de veiligheid, kleine – auto vervoerd zullen worden. Zij krijgen bij voorbaat al instructie om hun bagage beperkt te houden. Dat gaat niet lukken voor Kotaro. Hij heeft 50 kg bij zich, waaronder 10 kg Japanse kleefrijst, een rijstkoker en een magnum saké.
Met het restant van de groep brengen we een gezellige vrije vrijdag door. In de week dat we hier zijn is het langzaamaan warmer geworden. De eerste dagen was de hemel bedekt en lag de temperatuur tegen de 25 graden, heel plezierig. Inmiddels is het tegen de 30 graden en lopen we te puffen. We kijken winkels en proberen begrip voor de prijzen te krijgen. Ik koop mijn tweede kameez. Toch wel handig, die lokale kleding, dan word je niet zo aangestaard. Ja dames, dat gaat nog uitdraaien op een niqab.
Op deze dag waren er veel bedelaars op straat, ook kinderen. Wat moet je daar nou mee... Ons is verteld dat er in veel gevallen een soort maffia achter zit. Niets geven dus. Maar hoe zit dat dan met al die mensen zonder benen of armen of ogen...
Op zaterdag bekijken we Oud Dhaka. Via VSO huren we een auto met chauffeur, heel comfortabel. Maar de chauffeur heeft kennelijk instructies om te waken over onze veiligheid. Waar wij willen stoppen, rijdt hij gewoon door, terwijl hij (foto)stops maakt op plaatsen waar wij niet om gevraagd hebben. Geen discussie mogelijk, Engels behoort niet tot zijn vaardigheden. Ach, het is wel avontuurlijk. Zo brengen we een onvoorzien bezoek aan Ahsan Manzil, oftewel Pink Palace, gebouwd in 1872. Het is inderdaad helemaal roze, vaalroze. Vergane glorie aan de rand van een wijk met hoog opgestapelde textiel-ateliers... ja, die... Zelfs in het weekend wordt daar gewerkt...
Het verkeer in deze buurt is compleet waanzinnig. Auto's, rickshaws, handkarren, voetgangers, het perst zich allemaal door de nauwe straten, waar bovendien de neringdoenden hun waar op de stoep hebben uitgestald. We doen een uur over 500 meter. Op die manier komen we de dag wel door.
En zo werd het zondag, mijn eerste echte werkdag.
Ik val met mijn neus in de boter, kan meteen mee naar de lancering van een investeringsfonds met een sterke sustainability-component. Daar moet VSO wat mee, en daar had men mij voor gedacht.
Op weg naar de vergaderlocatie worden we door de politie naar een andere route gedirigeerd; waar wij rijden is het verboden voor buitenlanders… huh? Er is sowieso veel politie op straat, her en der zijn er controleposten. Er is weer eens hartal (staking).
Het is een belevenis om bij de bijeenkomst te zijn en te zien hoe de mensen zich verhouden tot elkaar, hoe hiërarchie en status een rol spelen. Leerzaam.
Al onze Randstad-collega’s zijn veilig op hun bestemming beland, van één collega is de reis een paar dagen uitgesteld - wij zitten nu samen in de flat. Ook onze Accenture-vrienden zijn goed aangekomen in het noordwesten. Ze zijn vanaf het vliegveld naar hun eindbestemming vervoerd per ambulance - in verband met de veiligheid. Creatief volk.
-
09 Februari 2015 - 18:55
Ludmilla:
Lieve Marion,
als ik dit schrijf, lig jij al lang van je - welverdiende - nachtrust te genieten. Dat hoop ik tenminste! Het is weer een kaleidoscopisch verhaal.....
Zo te horen moet je bij terugkomst eerst een maandje naar de hoge berglucht in Zwitserland. En ik moest even opzoeken wat een kameez is. Kan er heel mooi uitzien!
lekker kleurtje ook?
Veel liefs van Ludmilla -
09 Februari 2015 - 20:38
Astrid:
Hoi Marion, wat een beeldend verhaal weer. Het is duidelijk dat het met de veiligheid in BD niet echt best gesteld is, dus meissie: wees voorzichtig! Op een foto zie ik bij het Pale Pink Palace keurig verzorgde jongens, modern gekleed. Is dat een uitzondering? Jij hebt je dus gehuld in de lokale dracht. Heb je daar ook een salwar bij? Dat wordt dan wel weer een beetje warm, vooral als je ook een niqab niet helemaal uitsluit. Dat laat je toch wel uit je hoofd hè? Dan kun je beter meteen een burka kopen. Daar hoeft alleen een luchtig lingeriesetje onder. Ik raad het je aan. Je weet: hier spreekt een vrouw met burka-ervaring! Geeft ook bescherming tegen weggemikte neusbolletjes en rondvliegende fluimen....
Hou je haaks. Groetjes van Astrid.
-
10 Februari 2015 - 00:22
Ben Kiewik:
Hallo Marion,
... en dan lees ik hierboven: "Ik koop mijn tweede kameez."
[[ Wegens de microscopisch kleine letters ("Grotere Letters" - rechtsboven- werkt niet; doe ik iets verkeerd of werkt dat alleen in Azië (er staat 'n "A") ? ]]
= = De Oogarts heeft mij net verteld dat mijn kijkers, alsook het brilletje, in goede staat verkeren. = =
Dus zodoende lees ik dat Marion haar 2e KAMEEL koopt en vraag mij daarbij vervolgens af waar of je die dan moet stallen. In jullie flatje ? Past zo'n dier wel in de lift ?
Uiteindelijk zie ik (met heel veel moeite, dus) dat het gelukkig over 'n kledingstuk gaat ....
Toen was ik nog steeds niet helemaal bij de les maar Google helpt mij weer 'n stap verder en dan bemerk ik dat dit gewaad bij de Hindostanen in Paramaribo en Amsterdam "Salwar" heet, de Muslim-tegenhanger van de "Saree".
Om de veiligheid in dat land te verbeteren zouden ze de "Bang" achterwege moeten laten.
Dan houdt men uiteindelijk "La Desh" over.
Klinkt toch wel veel veiliger; goed idee ??? ('t Is gratis !).
Marion, gelukkig had ik al gegeten voordat ik jouw gedetailleerde beschrijving van de gewoontes van de
lokale taxi-chauffeurs heb gelezen.
"Naar de bollen" heeft daar NIETS met "De Keukenhof" van doen, vermoed ik.
Overigens: jouw "never-ending-story" heb ik met net zoveel plezier gelezen als dat jij jouw relaas met
ons hebt gedeeld, denk ik te mogen zeggen; daarvoor dank.
Veel plezier met jouw toch wel zeer buitengewone ervaringen; we horen graag weer gauw van jou !
Groetjes van Ben.
P.S.: Het vaderland trilt op z'n grondvesten; V&D nèt-niet failliet en met Blokker gaat 't óók niet goed ....
Zo zie je maar dat JIJ nog maar net de hielen hebt gelicht of de rapen zijn al gaar, hier.
Dat kan geen toeval zijn !
-
10 Februari 2015 - 08:48
Geri:
Geweldig verhaal weer, Marion. Raak je af en toe niet vreselijk ontmoedigd van al die complicaties? Hoe kun je in zo'n land iets bereiken? -
10 Februari 2015 - 12:06
Marlou:
Hi, lieverd ,
Met veel interesse je verslag gelezen , ga zo door -
10 Februari 2015 - 12:21
Machteld:
Wow Marion, wat een cultuurshock... Je beschrijft het prachtig en beeldend. Ben benieuwd wat er nog gaat komen! -
10 Februari 2015 - 17:27
Willy:
Hoi missy, net terug van een weekje Dubai (andere koek dan BD) heb ik jouw laatste reisverslagen gelezen. Jouw eerste indrukken en verwonderingen zijn herkenbaar van India en Oeganda. Maar leuk on dat weer te lezen. Hoop dat je een paar leuke collega's om je heen hebt, want er zijn toch avonden en vrije dagen en dan is het fijn om samen iets te ondernemen.
Ongetwijfeld kun je met je kennis een hoop toevoegen aan de organisatie daar. En alles maar lekker op je af laten komen en zo veel mogelijk genieten van deze bijzondere periode.
Je hebt je eerste indrkken heel leuk beschreven! Kijk uit naar de volgende verslagen.
Veel succes en sterkte daar maar vooral veel plezier!
-
11 Februari 2015 - 04:25
Kalina:
Heerlijk verhaal weer Marion, ik heb er smakelijk om gelachen! Zo herkenbaar ook, het rochelen en bolletjes draaien. Onze buurman hier in Khagrachari kan er ook wat van...Wakker worden door gerochel, geef mij dan toch maar een paar hanen.
Groetjes, ook van Sun!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
