Ujupa
Blijf op de hoogte en volg Marion
18 Februari 2015 | Bangladesh, Dhaka
Vandaag heeft het VSO-kantoor vrij: Aswoensdag. VSO wenst alle gezindten gelijk te behandelen qua feestdagen. Dat leidt tot zo’n 15 vrije dagen op jaarbasis. Die gaan trouwens in mindering van het totale vakantiedagenpakket van 37. Overigens schijnt het zelden te gebeuren dat een medewerker die allemaal opneemt - veel te druk.
Wie gewoon doorwerken, zijn de bouwvakkers van hierachter. Het lijkt wel of die altijd werken, ook op vrijdag, en ook vaak ‘s avonds laat in het donker met een bouwlamp erbij. Permanent herrie dus. En gerochel, niet te vergeten. Dat begint al wanneer ik mijn ontbijt nuttig.
Ze richten een flatgebouw op, op ongeveer een meter van mijn achterbalkon. Ik overdrijf dit niet. Het geraamte reikt nu net zo hoog als mijn plafond maar er worden al voorbereidingen getroffen voor een volgende verdieping. Op enig moment komen er natuurlijk muren in. En dan zal in mijn keuken de eeuwige duisternis neerdalen. Zo wordt de hoge bevolkingsdichtheid van dit land (een van de hoogste ter wereld) wel heel tastbaar.
Gelukkig heb ik ook een balkon aan de straatkant. Daar staan de tegenoverliggende appartementen ietsje verder verwijderd. Maar ook vanaf de straat voortdurende herrie. Toeterende auto’s, bellende riksja, roepende straatverkopers. Het is een kwestie van keuzes maken: koele luchtstroom door het huis maar een leven als een oordeel, of een tikje stiller en stikbenauwd. Die keuze is snel gemaakt.
Maar als een collega belt, moet ik eerst alle deuren sluiten voordat ik hem kan verstaan. Het is weer eens mis in de polletiek, en of ik maar binnen wil blijven. Nou ja, in mijn buurt mag ik wel naar buiten voor boodschappen - mits ik ‘vigilant’ ben - maar ik moet vooral niet de stad ingaan. Ik vind dit gelazer toch wel een domper, zo leer ik die stad nooit kennen.
Doordat ik thuis ben, maak ik de huishoudelijke hulp weer eens mee. Ze spreekt geen woord over de grens behalve ‘madame’ en ‘thank you’. Ze heet Ujupa (klemtoon op eerste lettergreep) - of zoiets. Hoe ik dat weet? Door te vragen “Apnar nam ki?” Maar daar houdt de conversatie wel op. Interessante misverstanden levert dat op. Met behulp van de Bangla-woorden voor ‘nat’, ‘hier’ en ‘niet’ plus een hoop gebaren, leg ik haar uit dat de afgewasssen, natte mok (er zijn geen theedoeken) niet rechtstreeks in het keukenkastje moet, zoals zij gewoon is te doen. Dat gaat stinken en schimmelen. Nee, de mok moet in het afdruiprek. Een tijdje later blijkt ze de hele voorraad mokken en koppen - dat zijn er zeker twintig - te hebben afgewassen. En keurig in het afdruiprek geplaatst.
Ujupa is duidelijk gewend haar eigen ding te doen. Ze veegt de vloer - met zo’n takkenbos - en als ik opsta van tafel om ruimte voor haar te maken, gaat ze onverstoorbaar verder in een andere richting. Daar sta ik dan met m’n goeie gedrag. Even later dweilt ze de vloer. Ze neemt nog net niet mijn voeten mee.
Uit mijn vuilnisbak vist ze drie roestige lepels en een plastic waterfles. De vrouw die beneden in het gebouw het vuilnis van alle appartement vergaart, vindt ook altijd wel wat van haar gading. Op de route naar de vuilnisbelt wordt er ongetwijfeld nog verder gerecycled en op de belt zelf scharrelt ook altijd volk - en vee - om het laatste bruikbare eruit te vissen. Vorige week zag ik iemand etensresten in zijn mond proppen, rechtstreeks vanuit de vuilcontainer. Ik woon in een knappe buurt, maar een paar straten verder is het diepe armoede.
Er wordt gebeld - bezoek. Er staat een man voor de deur en hij komt voor Ujupa. Ze haalt een plastic zak met inhoud uit het vriesvak - mijn vriesvak - en geeft die aan hem. Hij zegt vriendelijk gedag gevolgd door “Officee nei?”. Pas als de deur dicht is realiseer ik mij dat hij vroeg of ik niet naar kantoor moet vandaag. Wat heb jij daarmee te maken, denk ik. En: zou de hulp allerlei volk over de vloer hebben als ik er niet ben…? Een half uur later weer de bel. Nu staat de doorman van beneden voor ons - een jonge knul die altijd lacht en heel dienstverlenend is. Hij overhandigt een pakketje in plastic aan Ujupa, en dat gaat het vriesvak in. Mijn vriesvak. Ik moet er verder maar niet over nadenken.
In de middag ga ik een eindje wandelen, richting spoor. Ik hoef niet ver. De straat uit, door een opening in een hoge muur, en ik ben in een andere wereld. De spoorbaan, hordes voetgangers op de bielzen. Winkelbedoeninkjes en hutjes. Scharrelende geiten. Een riksjaverzamelplaats. En op de grond een onbeschrijfelijke klerezooi. De tegenstelling met de straat aan de andere kant van de muur kon nauwelijks groter zijn.
Wie gewoon doorwerken, zijn de bouwvakkers van hierachter. Het lijkt wel of die altijd werken, ook op vrijdag, en ook vaak ‘s avonds laat in het donker met een bouwlamp erbij. Permanent herrie dus. En gerochel, niet te vergeten. Dat begint al wanneer ik mijn ontbijt nuttig.
Ze richten een flatgebouw op, op ongeveer een meter van mijn achterbalkon. Ik overdrijf dit niet. Het geraamte reikt nu net zo hoog als mijn plafond maar er worden al voorbereidingen getroffen voor een volgende verdieping. Op enig moment komen er natuurlijk muren in. En dan zal in mijn keuken de eeuwige duisternis neerdalen. Zo wordt de hoge bevolkingsdichtheid van dit land (een van de hoogste ter wereld) wel heel tastbaar.
Gelukkig heb ik ook een balkon aan de straatkant. Daar staan de tegenoverliggende appartementen ietsje verder verwijderd. Maar ook vanaf de straat voortdurende herrie. Toeterende auto’s, bellende riksja, roepende straatverkopers. Het is een kwestie van keuzes maken: koele luchtstroom door het huis maar een leven als een oordeel, of een tikje stiller en stikbenauwd. Die keuze is snel gemaakt.
Maar als een collega belt, moet ik eerst alle deuren sluiten voordat ik hem kan verstaan. Het is weer eens mis in de polletiek, en of ik maar binnen wil blijven. Nou ja, in mijn buurt mag ik wel naar buiten voor boodschappen - mits ik ‘vigilant’ ben - maar ik moet vooral niet de stad ingaan. Ik vind dit gelazer toch wel een domper, zo leer ik die stad nooit kennen.
Doordat ik thuis ben, maak ik de huishoudelijke hulp weer eens mee. Ze spreekt geen woord over de grens behalve ‘madame’ en ‘thank you’. Ze heet Ujupa (klemtoon op eerste lettergreep) - of zoiets. Hoe ik dat weet? Door te vragen “Apnar nam ki?” Maar daar houdt de conversatie wel op. Interessante misverstanden levert dat op. Met behulp van de Bangla-woorden voor ‘nat’, ‘hier’ en ‘niet’ plus een hoop gebaren, leg ik haar uit dat de afgewasssen, natte mok (er zijn geen theedoeken) niet rechtstreeks in het keukenkastje moet, zoals zij gewoon is te doen. Dat gaat stinken en schimmelen. Nee, de mok moet in het afdruiprek. Een tijdje later blijkt ze de hele voorraad mokken en koppen - dat zijn er zeker twintig - te hebben afgewassen. En keurig in het afdruiprek geplaatst.
Ujupa is duidelijk gewend haar eigen ding te doen. Ze veegt de vloer - met zo’n takkenbos - en als ik opsta van tafel om ruimte voor haar te maken, gaat ze onverstoorbaar verder in een andere richting. Daar sta ik dan met m’n goeie gedrag. Even later dweilt ze de vloer. Ze neemt nog net niet mijn voeten mee.
Uit mijn vuilnisbak vist ze drie roestige lepels en een plastic waterfles. De vrouw die beneden in het gebouw het vuilnis van alle appartement vergaart, vindt ook altijd wel wat van haar gading. Op de route naar de vuilnisbelt wordt er ongetwijfeld nog verder gerecycled en op de belt zelf scharrelt ook altijd volk - en vee - om het laatste bruikbare eruit te vissen. Vorige week zag ik iemand etensresten in zijn mond proppen, rechtstreeks vanuit de vuilcontainer. Ik woon in een knappe buurt, maar een paar straten verder is het diepe armoede.
Er wordt gebeld - bezoek. Er staat een man voor de deur en hij komt voor Ujupa. Ze haalt een plastic zak met inhoud uit het vriesvak - mijn vriesvak - en geeft die aan hem. Hij zegt vriendelijk gedag gevolgd door “Officee nei?”. Pas als de deur dicht is realiseer ik mij dat hij vroeg of ik niet naar kantoor moet vandaag. Wat heb jij daarmee te maken, denk ik. En: zou de hulp allerlei volk over de vloer hebben als ik er niet ben…? Een half uur later weer de bel. Nu staat de doorman van beneden voor ons - een jonge knul die altijd lacht en heel dienstverlenend is. Hij overhandigt een pakketje in plastic aan Ujupa, en dat gaat het vriesvak in. Mijn vriesvak. Ik moet er verder maar niet over nadenken.
In de middag ga ik een eindje wandelen, richting spoor. Ik hoef niet ver. De straat uit, door een opening in een hoge muur, en ik ben in een andere wereld. De spoorbaan, hordes voetgangers op de bielzen. Winkelbedoeninkjes en hutjes. Scharrelende geiten. Een riksjaverzamelplaats. En op de grond een onbeschrijfelijke klerezooi. De tegenstelling met de straat aan de andere kant van de muur kon nauwelijks groter zijn.
-
18 Februari 2015 - 18:16
Marieloes:
Dank voor je verslag Marion. Krijg een goed beeld. De enorme geluiddichtheid is wel een puntje. Blijf schrijven. Liefs van ons. -
18 Februari 2015 - 18:43
Marlou :
Hi , Marion ,
Misschien wel stom , maar ik vind t maar n vreemd verhaal ! Met die hulp , moet je haar houden ?? Ik vind t maar niks wat ze doet , niet ech om te vertrouwen . Ik geloof dat ik toch blij ben als je weer thuis bent . Pas goed op jezelf lieverd !! -
18 Februari 2015 - 22:26
Thomas:
Kostelijk verhaal Marion. Ik zal Bart vragen of ie er een filmscript van kan maken. Ik zie het zó voor me.
De locals trekken duidelijk hun eigen plan en beschouwen de buitenlanders als leveranciers van de benodigde faciliteiten en verder als een voorbijgaand verschijnsel cq. noodzakelijk kwaad.
Heb je je na het 'Office nei?' wel gerealiseerd dat de nachtploeg van die bouwvakkers voor je deur, die dag ergens anders moest eten en slapen? Als jij gewoon op kantoor had gezeten, had het leven daar z'n normale loop kunnen nemen. :-) ;-) |-)
Schrijf vooral zo door; ik geniet.
Thomas -
18 Februari 2015 - 23:29
Ben Kiewik:
Hoi Marion,
Om lawaai te reduceren is het dragen van 'n ijsmuts (sherpa model) 'n probaat middel; is daar vast
wel te koop. - - Misschien ligt er wel 'n Unox-mus in jouw vriesvak; je weet maar nooit. - -
Mogelijk hebben die bouwvakkers nabij jouw achterbalcon gehoorbescherming te leen voor jou ?
'n Slaapmutsje is uiteindelijk perfect voordat je in jouw Tampat duikt.
En met al die feestdagen kun je dan ook nog 'n feestmuts (tulband ?) wel goed gebruiken ....
("Agge maor leut hep" zeggen ze hier met Carnaval, maar dat is heden - op Aswoensdag - weer voorbij.)
'n Ideaal land wel met zoveel feestdagen; op welke leeftijd gaat men aldaar eigenlijk met pensioen ?
Of denk ik nu te Westers ?
Marion, houd je voeten warm en jouw hoofd koel !
Groetjes, Ben
-
19 Februari 2015 - 05:21
Kalina:
Wat een goed verhaal weer Marion! Leuk, zo'n verslag van alle dag.
En een scherp punt van Thomas moet ik zeggen, dat de nachtploeg nu geen bedje had......hmmm, geeft toch wel te denken.
Wij kregen hier ook onheilspellende berichten over nieuwe wetgeving in CHT. Buitenlanders mogen niet meer met inheemse bevolking praten zonder toestemming en toezicht van leger of overheid. Gelukkig heeft dit geen effect op ons dagelijkse werk en kunnen wij gewoon naar de youth clubs.
Die klerenzooi is wel confronterend he? Als je je hier afvraagt waar je je afval kunt laten, zeggen ze: gooi maar van de brug af. En inderdaad, daar ligt een grote verzamelijk troep, medicijnstrips van de apotheek, groeten- en fruitafval, plastic, bossen haar, naar ik aanneem van de plaatselijke kapper, met een scharrelende geit of koe ertussen. Geeft weer een ander beeld van scharrelvee, het zou gezonder moeten zijn...... -
19 Februari 2015 - 05:37
Astrid:
Hoi Marion. Bij het lezen over het gedrag van Ujupa maakte ik me toch weer een beetje "corona". Je accepteert van dat meisje meer dan je in NL van een werkster zou pikken. Weet jij wat er in die pakjes zit die geleverd en opgehaald worden en die in jouw vriezer geparkeerd worden? Weet jij waaraan je onbewust gelegenheid geeft? En waartoe dat zou kunnen leiden? Misschien stelt het niks voor, ik hoop het, maar ik zou dit toch even aankaarten bij de leiding van VSO. Het is moeilijk om je te moeten aanpassen aan een heel andere cultuur, het verwerken van een cultuurschok, het aanpassen van je houding en gedrag, het omgaan met stress en conflictsituaties en het aanleren van interculturele communicatie. Al met al wel een hele ervaring!
Heb je geen oordoppen bij je? Laat ze anders even opsturen. Of zet een walkman op je oren om een ontspannen muziekje te beluisteren i.p.v. dat bouw- en verkeerslawaai. Is er geen park in de buurt i.p.v. dat treurige spoorwegemplacement? Ik ging op mijn vrije dag in Singapore altijd met een boek en een picknicklunch naar de Botanical Gardens om hetzelfde lawaai te ontvluchten. Sterkte, veeg Utopia met haar heksenbezem onder de tafel en laat zien wie er bij jou thuis de Madame is. Groetjes van Astrid. -
19 Februari 2015 - 07:10
Marion:
Dag allemaal, toch maar weer: chinta corona.
Natuurlijk heb ik ff gecheckt wat er in het pakketje zit, het is vlees (waarschijnlijk van het type scharrelvlees dat Kalina noemt). En ik heb met de huishoudelijke-hulp-verantwoordelijke bij VSO besproken dat ik het best vind als er iets in de vriezer wordt opgeslagen (d'r zijn er zelfs twee, en ik gebruik ze niet/nauwelijks) maar dat ze daarvoor wel eerst even mijn toestemming kunnen vragen. In het Engels of met handen & voeten. Hij zal haar meteen uitleggen dat er geen nat serviesgoed in de keukenkastjes hoort.
En ja, Astrid, er is een - klein - park in de buurt, maar er staat een groot hek omheen en dat is een deel van de tijd op slot. Bovenal is er geen wifi...
Thomas & Kalina, er is geen dag- of nachtploeg, het zijn steeds dezelfde mensen...
Ben, slaapmutsjes zijn in dit land ten strengste verboden.
Tenslotte, heet van de naald: de werkster heet Ajufa. Weer een misverstand. Dat krijg je in een land waar ze de A uitspreken als O of U, en de F/V als P. -
19 Februari 2015 - 10:41
Michèle:
L'aventure et le mystère sont dans ta propre maison Marion! Pas de limites bien claires non plus entre extérieur et intérieur je vois.... C'est comme si la ville s'invitait continuellement dans ton salon! Arrives-tu dans ce contexte à trouver l'instant de repos nécessaire? Un souffle de rien, de calme, de silence. J'en rêverais à ta place!
Hier soir, Alex est venu partager notre humble repas et il nous a donné les dernières nouvelles de ton périple rocambolesque. Nous pensons bien à toi et t'embrassons en attendant le récit suivant. -
19 Februari 2015 - 11:24
Lisette:
Hallo Marion,
Zo boeiend wat je allemaal meemaakt en deelt met ons. Ik waan me in Bangladesh als ik je verhalen lees Marion. Blijf vooral zulke mooie verhalen schrijven en ik hoop dat je ergens een rustig plekje zal vinden zodat je oren en geest tot rust kunnen komen.
Groetjes, Lisette -
19 Februari 2015 - 14:28
Willy:
Weer een mooi verhaal missy. Zo maak je nog eens wat mee en op deze manier leer je een land en cultuur wel heel goed kennen. Dat maakt zo'n periode zo bijzonder. Eigenlijk natuurlijk prima dat de ongebruikte vriezer zo toch zijn nut heeft en de manier van recyclen staat mij toch ook wel aan.
Misschien heb ik iets gemist maar het is mij nog niet duidelijk wat jouw opdracht/functie voor deze periode is. Hopenlijk wordt het niet te onrustig daar zodat je toch ook de omgeving en het land een beetje kunt verkennen.
Geniet ervan en sterjt met alle ongemakken. Groeten -
19 Februari 2015 - 15:48
Jacqueline:
De opmerking over een filmscript vind ik een goede; ik werk daar graag aan mee. Maar dan schrijven we dat het iets heel onheilspellends is in dat vriezervakje.
Je krijgt de groeten van jouw en mijn Ouderkerk poets en we hebben vandaag geoefend in solliciteren; zij is toe aan de volgende participatiebaan. Dat is een heel ander verhaal. Misschien kunnen we in het filmscript meer verhaallijnen schrijven.
Liefs. -
19 Februari 2015 - 16:37
Marthy:
Dag Marion, Je maakt wel het een en ander mee! Misschien kan de VPRO er iets mee, nu helaas Onze man in Teheran is afgelopen. Je weet het in ieder geval zo op te schrijven dat ik het zo voor me zie. Hoe laat is het daar eigenlijk donker? Van die herrie de hele dag en nacht om me heen zou ik overigens simpel worden. Veel succes maar weer en tot de volgende keer, Groet, Marthy -
20 Februari 2015 - 16:33
Hielkje:
Dag Marion,
gelukkig is je reactie op alle ongeruste berichten weer iets geruststellend, alhoewel ik het verhaal van je huishoudelijke hulp en die vreemde pakjes vreemd blijf vinden. Het lijkt me bijzonder moeilijk om je draai een beetje te vinden in BD. Het is zo' n andere wereld.
Stoer, hoor, dat je het volhoudt. Verlang je al naar Diemermere en alle Randstad-besognes ?
Nogmaals sterkte.
Hartelijke groeten,
Hielkje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
